black flower(p,116)

black flower(p,116)

هودونگ: بله ارباب....

دانگ هی: لازم نیست.

صدای دانگ هی که از پله ها پایین می اومد خدمتکار رو متوقف کرد و با اشاره ی دست اربابش سرجای قبلیش برگشت.

نگاه شین یانگ هم مثل تهیونگ و سوهیون به دانگ هی که از پله ها پایین می اومد و غرور ذاتی و زیباییش رو به نمایش می داشت دوخته شد...

جفت عزیزش با اون پیراهن هلویی رنگ گشاد و شلوار پارچه ای سفید مثل همیشه خیره کننده دیده میشد و تو چشمای شین یانگ مثل الماس می درخشید.

دانگ هی یه مرد سی و نه ساله بود اما برای شین یانگ از بیشتر اون زنای امگای لوند و جوون زیباتر و دوست داشتنی تر بود.

دانگ هی روی صندلی خالی کنار آلفاش نشت و موهای نقره ای رنگش که به جز اندازشون با موهای تهیونگ فرقی نداشتند رو به عقب هل داد.

و دستش رو روی دست شین یانگ روی میز گذاشت و سوالی بهش نگاه کرد.

شین یانگ ترجیح میداد شامشون رو خانوادگی بخورن و تا اونجایی که میشه مهمون دعوت نکنن.

این شامل دوست ها و آشناهاشون هم میشد و دانگ هی اینو بهتر از هر کسی می دونست.

پس این پسر امگا چه کسی بود؟

خیلی آشنا به نظر میرسید و با وجود عجیب بودنش بهش احساس نزدیکی می کرد.

از اونجایی که هر دوشون موهای نقره ی رنگی داشتند که یه چیز کمیاب تو امگاها محسوب میشد ممکن بود نسبت فامیلی داشته باشند اما مطمئن بود قبلا جایی هم رو ملاقات نکردند.

دانگ هی حافظه ی خیلی خوبی داشت یا حداقل خودش اینطور فکر می کرد...